Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/059

— 59 —

drzewo wzdłuż, do ostrego kantu, wedle Bartkowego nasmolenia, nie odzywał się jeno, bo go mocno dotknęło, że taki Mateusz, a przewodzi jemu, Borynie — ale kiej brzuch błądzi — koszula nie rządzi, to jeno spluwał w garście i przypinał się ze złością do topora.
 — Niezgorzej wam idzie, niezgorzej! — zauważył Bartek.
 Juści, że poradzić poradził, niedziwna mu była obróbka drzewa a i pomyślenie też miał niezgorsze, tylko że robota była ciężka dla niewłożonego, to się rychło zziajał i zapocił, aż kożuch sciepnął z siebie.
 A mróz był tęgi, nie folgował, a że to wciąż trza było stać i grzebać się w śniegu, to ręce grabiały i przywierały do steliska i czas się tak dłużył, że ledwie się doczekał południa.
 Ale w obiad przegryzł ino suchego chleba, popił wodą prosto z rzeki i nawet pod dach, do młynicy nie poszedł z drugimi, bał się tam natknąć na znajomków, co byli przywieźli do młyna i czekali swojej kolei. Jeszczeby wydziwiali nad nim, a cieszyli się między sobą z jego poniżenia i biedy, niedoczekanie ich... Ostał na mrozie, przysiadł pod młynicą, gryzł chleb i wodził oczami po tartaku, któren stał nad samą rzeką, węgłem ino przywarty do szczytu młyna, że woda z czterech kół waliła pod niebo grubym zielonym wałem i poruszała piły.
 Ale i nie wytchnął jeszcze całkiem, ni odpoczął, jak się patrzy, a już Mateusz, wracając od młynarza z obiadu, zdaleka krzyczał:
 — Wychodź! Wychodź!