Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/068

— 68 —

równo obciętemi, ciemnemi, prawie czarnemi włosami i wąsy golił docna jak wszyscy, że mu ino te białe zęby grały w czerwonych wargach, jako sznur paciorków... urodny był całkiem, że nigdy dość napatrzeć się nie mogła na niego.
 — Nie mógł to ociec przynieść, będziesz to codzień tyle drogi biegała!
 — Gnoju mieli urzucić z pod jałówki, a samam wolała ci przynieść!
 Zawsze tak kierowała, by samej obiad przynosić i chociaż popatrzeć na niego.
 — Cóż tam? — spytał, dojadając.
 — A cóżby! — oprzędłam już worek wełny i odniesłam organiścinej pięć proników. Kuntentna była wielce... Pietruś ino jakiś rozpalony, jeść nie je i matyjasi cięgiem...
 — Obżarł się i tyla.
 — Pewnie, że tak, pewnie... A i Jankiel zachodził po gęsi...
 — Sprzedasz to?
 — Hale, a zwiesnę to kupowała będę!
 — Jak uważasz, tak zrób, twoja w tem głowa.
 — A u Wachników znowu się pobiły, aż po księdza chodzili, żeby rozbroił... a u Paczesiów ciele pono się udławiło marchwią.
 — Co mi ta po tem — mruknął niecierpliwie.
 — Organista jeździł po snopkach — powiedziała po chwili, ale już nieśmiało.
 — Cóżeś dała?