Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/069

— 69 —

 — Dwie przygarście lnu oczesanego i cztery jajka... Powiedział, że jak nam będzie potrzeba, to da wóz owsianki i poczeka na pieniądze do lata albo i na odrobek da. Nie wzięłam, pocóż nam brać od niego... przecież... należy nam się jeszcze paszy od ojca, wzielim ino dwa wozy a z tylu morgów...
 — Nie pójdę się upominać i tobie zakazuję. Weź od organisty na odrobek, a nie, to się ostatnie bydlę sprzeda, a pókim żyw, ojca o nic prosił nie będę, rozumiesz...
 — Rozumiem, od organisty wziąć...
 — A może i zarobię tyla, że starczy, nie bucz ino przy ludziach!
 — Dyć nie płaczę, nie... ale weź od młynarza z półkorczyka jęczmienia na kaszę, to taniej wyjdzie, niźli gotową kupować.
 — Dobrze, powiem dzisiaj i zostanę na któren wieczór, to się zmiele.
 Hanka wyszła, a on pozostał jeszcze, kurząc papierosa, nie wtrącając się do rozmów, jakie chłopi wiedli, a mówili właśnie o bracie dziedzicowym z Wólki.
 — Jacek mu było, znałem go dobrze! — zawołał Bartek, wchodząc na ten czas do izdebki.
 — To wiecie pewnie, że powrócił z dalekich krajów.
 — Nie, myślałem nawet, że już dawno pomarł!
 — Żywie, bo coś ze dwie niedziele temu jak przyjechał.
 — Wrócił, ale powiadali, że coś niespełna rozumu. We dworze nie chce mieszkać i przeniósł się do lasu, do borowego, sam se wszystko narządza czy jadło,