Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/070

— 70 —

czy też ubiór, aż to dziwno wszystkim, a wieczorami na skrzypkach wygrywa, często gęsto to i po drogach go spotykają, po tych mogiłkach różnych, na których przygrywa...
 — Mówili mi, że po wsiach chodzi i wszystkich się wypytuje o jakiegoś Kubę...
 — O Kubę! nie jednemu psu Łysek.
 — Przezwiska nie powiada, Kuby jakiegoś szuka, któren go miał pono z wojny wynieść i od śmierci uchronić!
 — Był ci u nas Kuba, któren do boru z panami poszedł, ale ten pomarł! — rzucił Antek i podniósł się, bo już Mateusz wrzeszczał za ścianą:
 — Wychodźta, co to, do podwieczorku będzieta połedniowali!
 Antka porwała złość, że wybiegł i zawołał:
 — Nie drzyj się po próżnicy, słyszymy wszyscy
 — Obżarł się mięsem, to krzykaniem ulgę sprawia kałdunowi — powiedział Bartek.
 — I... krzyczy, by się przed młynarzem zasłużyć — dorzucił któryś.
 — Przy jadle się wylegają, poradzają, gospodarzy juchy udają a całych portek nie pokażą... — mamrotał wciąż Mateusz.
 — Do was pije, Antoni, do was!
 — Zawrzyj pysk i weź ozór za zęby, bym ci go nie przyciął, a od gospodarzy ci wara! — wrzasnął Antek, gotowy już na wszystko.
 Ale Mateusz zamilkł, ino jak ten zbój spoglądał a już cały dzień słowa nie przemówił do nikogo, ale