Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/076

— 76 —

się puszył i wynosił nad drugie, kto za dzieuchami się uganiał, kto chyrlał i na księżą oborę poglądał, kto na ciepłym przypiecku legiwał — komu radość była, komu smutek, komu zaś ni jedno ni tamto — a wszyscy żyli gwarno, z całej mocy, duszą całą.
 Ino on jeden był jakby poza wsią, poza ludźmi, i czuł się jako ten ptak obcy, strachliwy a głodny — że choć się tłucze koło jarzących okien, choć wzdycha do pełnych brogów, choć radby duszą całą do ludzi — a nie wleci; kołuje ino, zagląda, nasłuchuje, męką się żywi, tęsknicę pije, a nie wleci.
 Chyba, żeby Pan Jezus co przemienił... a na dobre.
 Ale bał się jeszcze myśleć o takiej przemianie.
 Jakoś na dni parę przed Godami spotkał się rano z kowalem, chciał go wyminąć, ale tamten zastąpił mu drogę, pierwszy wyciągnął rękę i rzekł miętko, jakby z żalem:
 — Czekałem, że przyjdziesz jak do rodzonego... poradziłbym, pomógł, chociaż i u mnie się nie przelewa...
 — Mogłeś przyjść i pomóc!
 — Jakże, pierwszy to miałem się napraszać, żebyś mnie wygonił jak Józkę...
 — Juści, kogo nie boli, temu zawsze powoli.
 — Nie boli! Jednaka nas krzywda spotkała, to i bolenie jednakie.
 — Nie cygań w żywe oczy, hale, myśli, że z głupim ma sprawę...
 — Jak tego Pana Boga kocham, tak czystą prawdę rzekłem.
 — Lis jucha; leci, wywąchuje, kręta się a ogo-