— No, no, wiecie, moiściewy, tego jeszcze nie było — szeptali między sobą.
Ale Antek na nich nie zważał, zmełł kaszę i koło północka poszedł do domu; świeciło się jeszcze u młynarza w tej izbie, gdzie złożyli Mateusza.
— Nie będziesz się ścierwo przechwalał więcej, żeś u Jagny w komorze bywał! — szepnął nienawistnie i splunął.
W domu nic nie powiedział, choć Hanka jeszcze nie spała, zajęta przędzeniem, ale rano nie poszedł do roboty, był pewny, że go odprawią, zaraz jednak po śniadaniu przyleciał sam młynarz.
— Chodźcież do roboty, co macie z Mateuszem, to wasza sprawa, nic mi do tego, a tartak stać nie może. Dopóki nie ozdrowieje, prowadźcie robotę, cztery złote i obiad będę wam płacił.
— Nie pójdę, da pan tyle, co Mateuszowi, stanę i niegorzej poprowadzę.
Młynarz się wściekał, targował, ale przystać musiał, bo nie było rady, zaraz go też zabrał i poszli.
Hanka nic z tego jeszcze nie pojęła, bo o niczem nie wiedziała.
W wigilję przed Godnemi świętami, już od samego świtania wrzał przyśpieszony, gorączkowy ruch w całych Lipcach.
