Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/091

— 91 —

 — Zawierajcie prędko drzwi, bo się ciasto oziębi — krzyczała stara.
 — Jak kobiety zabierają się do porządków, to chłopom trza komornego szukać choćby w karczmie, by przy pieczeniu nie zwalili na nas zakalca! — śmiał się Boryna, rozgrzewając skostniałe ręce. — Droga jak po szkle i sanna sielna, ale i taki mróz, że trudno w saniach wysiedzieć! Daj Jaguś Pietrkowi choćby chleba, bo przemarzł na kość w tym sołdackim szynelu. Jasio na długo do domu?
 — Aż do Trzech Króli.
 — Ojciec ma z Jasia niezgorszą wyrękę, bo to i przy organach i w kancelarji! juści staremu żal puścić pierzyny na taki mróz.
 — Nie dlatego, a tylko, że krowa się dzisiaj ocieliła, to został w domu i pilnuje.
 — W dobry czas, będzie mleko na całą zimę.
 — Hale, Witek, dałeś pić źrebięciu?
 — Samam nosiła, ale nawet i po palcu pić nie chciał, baraszkuje ino, a do klaczy się tak wydziera, że przeprowadziłam do większej gródki.
 Chłopcy wyszli, ale Jasio jeszcze z opłotków się odwracał za Jagną, bo też jakby jeszcze urodniejszą była, niźli na jesieni przed weselem.
 Nie dziwota też, iż starego całkiem zawojowała, iż świata za nią nie widział. Dobrze na wsi powiadali, że całkiem zgłupiał z tego kochania, bo choć kwardy był i nieustępliwy la wszystkich po dawnemu, ale Jagusia mogła z nim robić, co ino zechciała, słuchał się jej ze wszystkiem, jej oczami patrzał, jej się radził