Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/102

— 102 —

 — Rządzi on tu i tak niemało — szepnęła Jagustynka.
 — Grzech panuje, to złość rządzi, a to są kumy złego!
 — I... co tam rządzi, co panuje, komu tam wiada, jeno to jest pewne, że nad człowiekiem zła dola ma moc swoją i to cierpienie.
 — Nie powiadajcie, złość na dzieci was ślepi, byście nie zgrzeszyli!..
 Postrofował ja surowo, ale się już nie przeciwiła, pomilkli też wszyscy i rozważali, a Szymek powstał z miejsca i chyłkiem chciał się wynieść.
 — Gdzie ci tak pilno! — syknęła stara, bacząca na wszystko.
 — Na wieś pójdę, gorąc mię rozbiera... — bełkotał zestraszony.
 — Do Nastki cię niesie, na gzy, co?
 — Zabronicie to, przytrzymacie!.. — mówił ostrzej, ale już czapkę cisnął na skrzynię.
 — Do chałupy idźta z Jędrzychem, dom na boskiej Opatrzności został, zajrzyjcie do krów i czekajcie, przyjdę po was i razem do kościoła pójdziemy. — Zarządziła, ale chłopaki wolały pozostać, niźli w pustej chałupie siedzieć, nie wyganiała ich też więcej, ale się zaraz podniesła i wzięła ze stołu opłatek.
 — Witek, zapal latarkę, do krów pójdziemy. W tę noc narodzenia i każde bydlątko rozumie człowieczą mowę i przemówić jest zdolne, że to między niemi Pan się narodził. Kto ino bezgrzeszny zagadnie — ludzkim głosem odpowiedzą; równe są dzisiaj ludziom