Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/103

— 103 —

i spółecznie z niemi czujące, więc i opłatkiem trza się z niemi podzielić...
 Ruszyli wszyscy do obory a Witek ze światłem przodem.
 Krowy leżały rzędem obok siebie i przeżuwały, glamiąc powoli, ale na światło i głosy jęły postękiwać, zbierać się ciężko do powstawania a odwracać ciężkie, ogromne łby.
 — Tyś gospodynią, Jaguś, to prawo twoje rozdzielić między wszystkie. Darzyć ci się będą lepiej i nie chorować; jeno jutro rano doić nie można, aż wieczorem, straciłyby mleko.
 Jagna połamała opłatek na pięć części i, przychylając się nad każdą krową, czyniła krzyż święty między rogami, a wtykała po kawałku w gembulę, na szerokie, ostre ozory.
 — A koniom to nie dacie? — zagadnęła Józka.
 — Nie było ich w onym czasie przy Narodzeniu, to nie można.
 Wracali do izby a Roch mówił:
 — Kużde stworzenie, trawka kużda, choćby i ta najmarniejsza, kamuszek najmniejszy, nawet ta gwiazda ledwie dojrzana — wszystko dzisiaj czuje, wszystko wie — że Pan się narodził.
 — Jezus kochany! Wszystko! to i ta ziemia, i te kamienie! — wykrzyknęła Jagna.
 — Prawdę rzekłem, tak ci to i jest — wszystko ma swoją duszę. Co ino jest na świecie, czującem jest i na swoją godzinę czeka, aż Jezus się zmiłuje i rzeknie: