Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/109

— 109 —

izby; pozbył się bowiem szynela i tych sołdackich ubiorów, a stanął przybrany zwyczajnie po chłopsku.
 — Śmieli się ze mnie, burkiem przezywali, tom się i przeodział! — wybełkotał.
 — Mowę odmień, nie szmaty! — rzuciła Jagustynka.
 — Sama mu powróci, sama, bo duszy widno jeszcze nie stracił całkiem.
 — Pięć roków we świecie był, mowy swojej nie słyszał, to i nie dziwota!..
 Umilkli naraz, bo ostry, przenikliwy głos sygnaturki przedzierał się do izby.
 — Sygnują na pasterkę, trza się nam zbierać!
 Jakoż w pacierz może wyszli wszyscy prócz Jagustynki, która ostała domu pilnować, a głównie by dać folgę uciśnionemu sercu.
 Noc była mroźna, roziskrzona gwiazdami, modrawa
 Sygnaturka wciąż dzwoniła i jako ten ptaszek świergotała, zwołujący do kościoła.
 Naród też już wychodził z chałup, gdzie niegdzie otwieranemi drzwiami lunął potok światła i zamigotał jak błyskawica, gdzie niegdzie gasły okna, czasem głos jakiś się podniósł w mrokach, kaszel, skrzyp śniegu pod nogami, to słowo Boże, którem się pozdrawiali, a coraz gęściej majaczeli w tej szaro-modrawej nocy, tłumami walili, że ino tupot nóg rozlegał się w suchem powietrzu.
 Kto był żyw, do kościoła ciągnął, ostały ino po chałupach całkiem stare, chore albo kaleki.
 Już zdaleka widniały rozgorzałe okna kościelne i główne drzwi narozcież wywarte a światłem buchające, naród zaś płynął przez nie i płynął jak woda,