Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/119

— 119 —

nawet ten bociek, łażący po izbie, że z rozmysłem potrącała go wełniakiem, aż nie mogąc już wytrzymać a upatrzywszy sposobną chwilę, pobiegła do matki, ale stawem poleciała, naprzełaj i jeszcze się trwożnie rozglądała, czy gdzie nie stoi za drzewem zaczajony.
 Matki nie było, rankiem pono zajrzała i powróciła do wójtowej, Jędrzych zaś dym puszczał w komin, a co trochę wybiegał przed dom, patrzeć na drogę, bo Szymek przystrajał się w komorze.
 Odmieniło się w niej, opadły wszystkie zgryzoty, skoro jeno poczuła się po dawnemu, w swojej izbie, na starych śmieciach, poweselała całkiem i bezwiednie prawie zaczęła się krzątać, zajrzała do krów, przecedziła mleko, które od rana jeszcze stało w skopkach, rzuciła kurom ziarna, zamietła izbę, uprzątnęła, co było potrza, i wesoło pogadywała z chłopakami, bo Szymek, wystrojony w nową kapotę, wyszedł był na izbę i przyczesywał się przed lusterkiem.
 — Kędy się to szykujesz?
 — A na wieś, u Płoszków zbierają się chłopaki.
 — Da ci to matka iść, co?
 — Pytał się cięgiem o przyzwoleństwo nie będę, swój rozum też mam i swoją wolę... i co mi się jeno uwidzi — zrobię!..
 — Pewnikiem to zrobi, pewnikiem! — dogadywał Jędrzych, trwożnie wyglądając na drogę.
 — A żebyś wiedział, zrobię, na złość zrobię, do Płoszków pójdę, do karczmy pójdę, z chłopakami pił będę! — wykrzykiwał hardo.