Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/121

— 121 —

zia, tobie jeszcze rzemień potrzebny, abo i co twardsze! — rzekła zaraz na wstępie.
 — A la mnie zakwitła, samam w noc Jędrzejkową ucieła, samam...
 — Młódka jeszcze jesteś, to pewnie la Nastki ślub wróży! — tłumaczyła Jaguś.
 — W garnczek wsadzałyśmy razem, ale sama ucinałam, to la mnie zakwitła!... — wrzeszczała, i aż na płacz się jej zbierało, że nie przytwierdzają.
 — Jeszcze ci czas ganiać za parobkami i wystawać na przełazach, starszym przódzi pora, starszym! — mówiła, nie patrząc na nikogo, a uśmiechała się ku Nastce — cicho no, Józia. Wiecie, a to w nocy Magda od organistów zległa w kruchcie!
 — Cudeńka prawicie!
 — Żeby to cudeńka, ale prawdziwą prawdę! Jambroży szedł dzwonić i nastąpił na nią...
 — Mój Jezus! I nie przemarzła!
 — Bogać ta nie, dziecko na śmierć zamarzło! a Magda ledwie zipie. Wzięli ją na plebanję i cucą jeszcze... a lepiej, żeby nie docucili... co jej za niewola żyć, co za dobro ją czeka: cierpienie ano i harowanie.
 — Powiadał Mateusz, że jak ją organisty wypędziły, przychodziła cięgiem do młynarza i tam przesiadywała, ale potem Franek ją sprał i wygonił, pono z młynarzowego przykazu.
 — Cóż to miał z nią zrobić, w ramki oprawić i na ścianie powiesić!? Chłop on jest jak i drugie, przysięgał jak sięgał, a dostał, zaprzestał! Juści, bez winy on nie jest, ale najwięcej winowate organisty! Póki zdrowa