Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/124

— 124 —

wy, że to pewnie o nią, ale wnet przysiadła znowu na skrzyni i jęła przyciskać łypiące powieki do wiśniowych kwiatów a chłodzić...
 Wszyscy w domu byli zdumieni, bo o niczem nie wiedzieli, po całej wsi mówiono o tem od początku, a do Borynów nie doszło.
 — Trafił swój na swego, zbój na zbója, nie ukrzywdzą się zanadto! — mruknął stary, ale zły być musiał, bo się namarszczył i jął drewka rzucać do komina.
 — O co się pobili? — spytała później Jagna.
 — O ciebie! — warknęła ze złością stara.
 — Juści, mówcie prawdę.
 — Rzekłam! Mateusz się chwalił we młynie przed chłopami, że często bywał u ciebie w komorze, Antek to posłyszał i pobił go! Jak te psy o sukę, tak się o ciebie zagryzają.
 — Nie powiedajcie do śmiechu, bo mnie słuchać nieletko.
 — Rozpytaj się na wsi, kiej mnie nie wierzysz, każdy ci to samo przytwierdzi, przeciech nie prawię, że Mateusz prawdę gadał, a ino co mówił ludziom...
 — Cygan paskudny, cygan!
 — Ochroni cię to chto od pleciuchów! i za grobem często nie darują.
 — Dobrze, że go pobił, dobrze, jeszcze bym sama dołożyła! — syknęła zawzięcie.
 — Widzisz ją, jak to kurczęciu pazury jastrzębieją.
 — Za nieprawdę, tobym zabiła zaraz! Cygan ścierwa!