Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/131

— 131 —

Franek Bylica, brat Hanczynego ojca, Walenty z krzywą gembą i Józef Wachnik...
 Dziwował się tej procesji Boryna, ale juści, że pary z gemby nie puścił, na pozdrowienia odpowiadał, rękę podawał, siedzieć zapraszał, ławki podsuwał i tabaką częstował...
 Usadzili się rzędem, tabakę ochotnie zażywali, ten kichnął, ów nos ucierał, tamten zaś oczy, bo tabaka była krzepka, jenszy rozglądał się po izbie, któren znów to jakie słowo rzucił, drugi zaś rozważnie i z namysłem odrzekał — tamten o śniegach prawił, kto z turbacjami wyjeżdżał, kto ino wzdychał a kiwaniem przytwierdzał — a wszystkie razem mądre dyskursy wiedli i zwolna prowadzili do tego, z czem przyszli...
 Boryna się kręcił na ławie, w oczy im patrzał, za języki pociągał i z różnych stron zabiegał.
 Nie dali się jednak wywieść; siedzieli w rząd, siwi wszyscy, wyschli, wygoleni, równiaki latami, czerstwi jeszcze, choć już starością i pracą przygięci do ziemi, niby te głazy polne omszali; surowi, kwardzi, nieprzystępni a mądrale, to się strzegli wymówić przed czasem i kołowali po miedzach sprawy, jako te zmyślne psy owczarskie, kiedy chcą owce zagnać we wrota.
 Aż w końcu Kłąb odchrząknął, splunął i rzekł uroczyście:
 — Co tu marudzić i zwlekać; przyślim się dowiedzieć, czy trzymacie z nami?...
 — Bez was stanowić nie możem...
 — Boć pierwszym we wsi jesteście.