Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/132

— 132 —

 — A rozumu też wam Pan Jezus nie poskąpił.
 — I choć przez urzędu, a gromadzie przewodzicie...
 — Kużden się na was ogląda.
 — Ile, że o wszystkich krzywdę chodzi. — Powiedział każdy swoje, a przypochlebnie, że Boryna poczerwieniał, ręce rozłożył i zawołał:
 — Ludzie kochane, kiej nie miarkuję, z czem przychodzicie?
 — A wedle naszego lasu, mają go rąbać po Trzech Królach!
 — Przeciech już na tartaku rzną jakieś drzewo.
 — Rzną żydoskie z Rudki, nie wicie to?
 — Nie wiedziałem, czasu niema chodzić pomiędzy ludźmi i przepytywać...
 — A samiście najpierwsi pomstowali na dziedzica...
 — Bom myślał, że nasze poręby sprzedał...
 — A czyjeż to sprzedał, czyje? — zakrzyczał Caban.
 — Juści, że na przykupnem.
 — Sprzedał i na przykupnem, ale sprzedał i na Wilczych dołach i ma ciąć...
 — Bez naszego przyzwoleństwa ciął nie będzie.
 — Juści, drzewo już wycechowali, las rozmierzyli i po Trzech Królach rąbać zaczną.
 — Kiedy tak, trzeba jechać ze skargą do komisarza — rzekł Boryna po namyśle.
 — Od zasiewów do żniw, nie każdy będzie żyw! — mruknął Caban.
 — A jak kto na śmierć chory, na nic mu i dochtory! — dodał Walenty z krzywą gembą.