Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/133

— 133 —

 — Skarga tyle sprawi, że, nim urząd zjedzie i zabroni, to już i pniaków nie ostanie po naszym lesie, a jak to było w Dębicy, baczycie?
 — Z dworem, to jak z wilkiem, niech ino jedną owcę spróbuje, wnet całe stado wybierze.
 — Nie trza dać, by się znarowił.
 — Rzekliście mądre słowo, Macieju; jutro po kościele mają się gospodarze zebrać u mnie, by cosik postanowiła gromada, tośwa przyszli waju zaprosić na naradę.
 — Wszystkie przyjdą?..
 — Wszystkie, a zaraz po kościele...
 — Jutro... Cóż, kiej koniecznie muszę jutro jechać do Woli, prawdę mówię, dzielą się tam gospodarką krewniaki, a swarzą i procesują, obiecałem się rozsądzić, by się sierotom krzywda nie stała, jechać muszę, ale co postanowicie, to tak wezmę, jakbym uradzał społem.
 Wyszli markotni nieco, bo chociaż wszystkiemu przytwierdzał i zgadzał się na wszystko, co mówili, dobrze poczuli, że z nimi szczerze nie trzyma.
 — Hale, uradzajcie sobie, ale beze mnie! — myślał — wójt, ni młynarz, ni co pierwsi nie pójdą z wami! Niech się dwór dowie, że nie nastaje na niego, prędzej zapłaci za krowę... i będzie się chciał godzić zosobna... Głupie... do ostatniego chojaka pozwolić mu ciąć... a potem dopiero w krzyk, do sądów, areszt położyć, przycisnąć — dałby więcej niźli zgoda. Niech se radzą, poczekam na boku, nie pilno mi, nie!..
 Dom już cały legł spać, a Maciej siedział, kredą na ławce pisał, liczył i długo w noc deliberował.