Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/134

— 134 —

 Nazajutrz, zaraz po śniadaniu, nakazał parobkowi rychtować sanie.
 — Jakom wczoraj powiedział, pojadę do Woli, pilnuj tu domu, Jaguś, a jakby się kto dowiadywał, rozgłaszaj, że musiałem jechać, i do wójtowej zajrzyj.
 — Późno to wrócicie? — pytała z przyczajoną w sercu radością.
 — Na odwieczerzu, a może i później.
 Przyodziewał się świątecznie, a ona znosiła mu z komory ubrania, wiązała wstążki u koszuli pod szyją, pomagała we wszystkiem i z gorączkową niecierpliwością przynaglała Pietrka, by prędzej konie zakładał, trzęsła się cała, nie mogła ustać na miejscu, radość w niej krzyczała, radość, że pojedzie na cały dzień, późno wróci, może dopiero w nocy, a ona zostanie sama i o zmroku — o zmroku wyjdzie za bróg... Wyjdzie! Hej! Rwała się już jej dusza do wylotu, śmiały się oczy, wyciągały ręce, prężyła pierś i ognie błyskawicami upalnemi chodziły po niej i słodką męką oblewały... Ale znagła, niespodziewanie chwycił ją dziwny lęk i ścisnął za serce, że zmilkła, przycichła w sobie i jak błędna patrzyła za Boryną, gdy się okręcił w pas, nadział czapę i wydawał jakieś przykazania Witkowi.
 — Weźcie mnie ze sobą! — szepnęła cicho.
 — Hale. Któż w chałupie ostanie? — zdziwił się mocno.
 — Weźcie mnie, święty Szczepan dzisiaj, roboty wiele nie ma, weźcie mnie, tak mi się markoci, weźcie — prosiła tak gorąco, że chociaż się dziwował, ale się nie oparł i przyzwolił.