Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/137

— 137 —

 — Dziedzic już przejechał!
 — Dawno? Przywieraj drzwi prędko.
 — Adyć jeszcze słychać brzękadła!
 — Sam jechał?
 — Kiej takie zakurki, żem ino konie rozeznał.
 — Bieżyj w ten mig i dowiedz się, gdzie stanął!
 — Pójdziecie do niego? — zapytała cicho, z tchem przytajonym.
 — Poczekam, aż zawołają mnie, napraszał się nie będę, ale beze mnie przecie nic nie uradzą...
 Umilkli oboje, Jagna motała, licząc nici i przewiązując je w pasma, a stary, że mu robota leciała z rąk z niecierpliwości, rzucił wszystko i zaczął się przybierać do wyjścia, nim jednak skończył, przyleciał Witek.
 — Dziedzic siedzą u młynarza w izbie ode drogi, a konie stoją w podwórzu.
 — Cóżeś się tak utytlał?
 — A bo mię wiater przewrócił w zaspę...
 — Pewnie — dobrześ się musiał z chłopakami za łby po śniegu wodzić...
 — Wiater mię obalił...
 — Drzyj obleczenie, drzyj, jak cię jucho rzemieniem pogrzeję, to zapamiętasz.
 — Kiej prawdę mówię... tak wieje, tak ciepie, że ustoić trudno...
 — Puść komin, w nocy się dość wygrzejesz, powiedz Pietrkowi, niech się do młocki weźmie, pomóż mu, nie ganiaj po wsi jak ten psiak z wywieszonym ozorem.