Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/139

— 139 —

 — Gospodyni!
 — Czego?
 — Wiecie, a to dziedzic w ogiery przyjechał! Cuganty kiej hamany, kare całkiem, w siatkach czerwonych, z piórami na łbach, a brzękadła na pasach, to łysnią się od złota kiej te obrazy w kościele! A jak szły, to niczem ten wiater!
 — Nie dziwota, dworskie przecież, nie chłopskie!
 — Jezus, jeszczem takich smoków nie widział!
 — Jeszczeby, nic nie robią i na czystym owsie stoją!
 — Pewnie że tak, ale żeby naszą źrebicę wypaść, ogon jej obciąć, grzywę zapleść i sprząc z wójtową siwką, toby tak samo rwały, co? gospodyni...
 Pies się zerwał nagle, nastroszył i zaczął szczekać.
 — Wyjrzyjno, ktosik jest w ganku.
 Ale nim zdążył, jakiś obwalony śniegiem człowiek stanął w progu, pochwalił Boga, otrzepywał czapkę o buty i rozglądał się po izbie.
 — Pozwólcie się ogrzać i wytchnąć nieco! — rzekł prosząco.
 — Siadajcie, Witek, przyrzuć na ogień — zarządziła zmieszana.
 Nieznajomy siadł przed kominem, ogrzał się nieco i zapalił fajkę.
 — Borynowy to dom, Macieja Boryny? — zagadnął, odczytując z papierka.
 — Juści, Borynowy — przytwierdziła ze strachem, bo się jej uwidziało, że to jakiś z urzędu.
 — Ojciec w domu?