Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/142

— 142 —

 Umilkł znowu, nalał sobie drugi raz herbaty, usiadł przed kominem i z dobre parę pacierzy nie rzekł ani słowa.
 Ludzie się porozchodzili, bo wieczór nadchodził i zamieć się uciszała, że ino czasami zrywał się jeszcze ostry wicher, zakręcał, mącił i bił w chałupy, ale coraz rzadziej i słabiej się trzepotał, niby ten ptak wyzbyty z sił dalekim lotem.
 Jagna też w końcu odstawiła kądziel i wzięła się do wieczorowych obrządków.
 — Służył u was Jakób Socha? — zagadnął nieznajomy.
 — Niby Kuba! Juści, że służył, ale się pomarło chudziakowi jeszcze na jesieni.
 — Mówił mi ksiądz o tem. Mój Boże, szukałem go od lata po wszystkich wsiach okólnych i znalazłem po śmierci...
 — Naszego Kuby szukaliśta? — zawołał Witek wzruszony.
 — A to pan muszą być dziedzicowym bratem z Woli?
 — Skądże mnie znacie?
 — Powiadali nieraz ludzie, że dziedzicowy brat wrócił z dalekich krajów i szuka po wsiach jakiegoś Kuby, ale nikto nie miarkował którego.
 — Sochy, dopiero dzisiaj się dowiedziałem, że służył u was i że umarł.
 — Postrzelili go, krew go uszła i pomarł, pomarł! — wołał Witek przez łzy.
 — Długo był u was?