Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/147

— 147 —

 Chłopak w dyrdy uciekał, a ino jeden raz się odwrócił, by gwizdnąć na Łapę i spojrzeć, co tamten robi.
 — Jezus! Dziedzicowy brat a klęczy przy Kubowym grobie — szepnął zdumiony, ale że mrok zapadał i przygięte drzewa trzęsły się jakoś strasznie, strach go przejął taki, że galopem i naprzełaj poleciał do wsi. Dopiero koło kościoła się zatrzymał, by złapać nieco powietrza i popatrzeć na pieniądze, trzymane mocno w garści, pies go też właśnie dopędził, że wracali już razem i wolno do chałupy.
 A koło stawu natknął się na Antka, wracającego z roboty, pies się rzucił do niego przyłaszać, szczekać i skomleć radośnie, aż go Antek jął głaskać.
 — Dobry pies, poczciwy, dobry! Skąd to wracasz, Witek?
 Witek opowiedział wszystko, juści, że o pieniądzach nie rzekł.
 — Zajrzałbyś do dzieci kiedy.
 — Przyletę, przyletę, nawet la Pietrusia zrobiłem wózik i jednego cudaka...
 — Przynieś go, naści dziesiątkę, byś nie zabaczył!
 — A to chybcikiem przylecę, obaczę ino, czy gospodarz nie przyszli...
 — Niema ich to w domu? — rzekł niby obojętnie, ale aż zadygotał.
 — A u młynarza radzą cosik z dziedzicem i z drugimi!
 — Gospodyni w domu? — zapytał ciszej.
 — W domu, obrządzają. To ino obaczę i zaraz przylecę...