Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/149

— 149 —

i bierąc się znów do przędzenia, nie odpowiadała już na mamroty Józczyne, bo się jej wydało, że ktoś chodzi za szczytowem oknem...
 — Witek, wyjrzyj-no, musiał prosiak wyleźć z chlewa i chodzi tam ano po sadzie.
 Ale Witek upewniał, że zagnał wszystkie i przymknął drzwi, Józka poszła na drugą stronę i wynosiła z Pietrkiem cebratki z piciem dla krów, a potem przyleciała po skopki do dojenia.
 — Sama wydoję, odpocznij se, kiedyś się tak spracowała!
 — A dójcie sami, znowu z połowę mleka ostawicie w wymionach! — dogryzała Józka.
 — Zawrzyj gembę! — wrzasnęła rozgniewana, wdziała trepy, podkasała wełniaka, zabrała skopki i poszła do obory.
 Wieczór już był zapadł, wiatr ustał, kurzawa się uciszyła, ale niebo wisiało czarne, bezgwiezdne, wezbrane chmurzyskami, niskie; śniegi szarzały posępnie, jakaś żałosna, zmęczona cichość przygniatała świat, żaden głos ze wsi nie dochodził, a jeno gdzieś od kuźni szło dalekie, głuche bicie młotów.
 W oborze było ciemno i duszno, krowy chlipały picie i głośno szorowały ozorami dna cebratek, i raz wraz postękiwały ciężko.
 Jagna znalazła po omacku stołek, przysiadła się pod pierwszą z brzegu, namacała wymiona, wytarła je zapaską i, wsparłszy głowę o kałdun krowi, zaczęła doić.
 Cichość ją ogarnęła, żeby najlżejszy szelest słyszała wyraźnie; mleko siurkało raz po razie do skopka,