Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/151

— 151 —

i w nocy, i w każden czas, cięgiem stoisz przede mną, na oczach mi wisisz. Jaguś; nic mi to nie powiesz?
 — Cóż ci to rzeknę, co? — szepnęła rozpłakanym głosem.
 Zmilkli oboje. Zabrakło im głosu, wzruszenie ich dławiło i ta bliskość, ta upragniona samotność, ta noc niemocą się na nich zwaliła, ciężarem słodkim, ale i dziwnym lękiem! Rwali się do siebie, a teraz i tego słowa rzec było trudno i ciężko, pożądali się nawzajem, a i ręki do się wyciągnąć było niepodobna — milczeli.
 Krowa głośno chlipała picie i tak chlastała ogonem po bokach, że raz po raz zacinała go w twarz, aż go przytrzymał mocno, przechylił się barzej przez kłęby i szepnął znowu:
 — Ani śpię, ani jem, ani robić mogę bez ciebie, Jaguś, bez ciebie...
 — A mnie też nieletko, nie...
 — Myślałaś to kiej o mnie, Jaguś, myślałaś?..
 — Mogłam to nie myśleć, kiej mi cięgiem do głowy przychodzisz, cięgiem, że już rady nijakiej dać sobie nie mogę. Prawda to, żeś o mnie pobił Mateusza?
 — Prawda. Cyganił o tobie, tom mu pysk stulił, a każdemu zrobię to samo!
 Drzwi trzasnęły od chałupy i ktosik prędko leciał przez podwórze, prosto do obory, że Antek ledwie zdążył skoczyć do żłobów i tam przywarować.
 — A to Józia kazała przynieść cebratki, bo świniom trza żarcie narządzać.
 — Weź obie, weź! — ledwie wykrztusiła.
 — Kiej Łysula nie wypiła jeszcze, potem przyletę.