Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/156

— 156 —

 Ciepnął się, jakby go giez ukąsił w słabiznę.
 — Nie, u Szymona cały czas siedziałem — powiedział i zamilkł.
 Już nie śmiała pytać, bo ciepał się po chałupie kiej ten pies wściekły, o bele co krzyczał, przyganiał, pomstował, że uczyniło się tak cicho, jakby kto makiem posiał, kużden mu z oczów rad schodził, by czego nie oberwać.
 I w takiej przykrej cichości siadali do kolacji, gdy wszedł Rocho, siadł swoim zwyczajem przed ogniem, jeść nie chciał, a gdy skończyli, rzekł cicho:
 — Nie od siebie przychodzę. Na wsi powiadają, że dziedzic się na Lipce zawziął i ani jednego chłopa nie zawoła do rąbania, przyszedłem się spytać, czy to prawda?
 — W imię Ojca i Syna, a skądże mnie to wiedzieć, pierwszy raz słyszę...
 — Narada była dzisiaj u młynarza, stamtąd poszła nowina.
 — Naradzał się wójt, młynarz i kowal, ale nie ja!
 — Jakże, powiadali, że u was był sam dziedzic i żeście z nim poszli.
 — Nie naredzałem się z nimi, chcecie, to wierzcie, prawdę wam rzekłem...
 Nie przyznał się, jak wielce go bolało to pominięcie i że radzili bez niego!
 Rozsrożył się znowu na przypomnienie, ale milczał, przeżuwał ino w sobie tę obrazę kiej pokrzywy, powstrzymywał się, jak mógł, by Rocho nie zmiarkował, co się z nim dzieje!