Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/169

— 169 —

 — Ślachta, ścierwy, worek i płachta! — że to za szlachtę się uważali.
 — Dziedzice, pół wsi jedną krowę doi! — dorzucił zjadliwie drugi.
 — Kołtuniarze, przez koni się obywają, bo ich same wszy noszą.
 — Żydoskie paroby!
 — Dworskie pomietła, do psów się im godzić, kiej taki dobry wiatr czują!
 — Poczuły też we dworze swoje i ciągną.
 — Będą tu ludziom odbierać robotę.
 — Wyczeszemy wam kołtuny, że bez łbów pouciekacie!
 — Wycieruchy, obieżyświaty, brakło u Żydów palenia w piecach, to przyleciały! — dogadywali mocno, a jaki taki pięścią wygrażał i darł się do nich, a coraz więcej ludzi wrzało przeciwko, coraz zapalczywsze koło ich otaczało, że to już gorzałka ponosiła — ale oni się nie odzywali, siedzieli przy sobie kupą całą, kije ino ściskali między kolanami, popijali piwo, przegryzali kiełbasę, jaką mieli ze sobą, a hardo, nieustraszliwie poglądali na chłopów.
 Byłoby może i przyszło z miejsca do bitki, ale Kłąb przyleciał, jął uspokajać, przekładać, a prosić, a za nim starsi i Jambroży, że Kobus zaprzestał pyskować, drugich też odciągnęli na poczęstunek do szynkwasu, potem muzyka sielnie zagrała, a Jambroż jął znowu cyganić niestworzone historje o wojnach, Napoleonie, Naczelniku, a później i insze ucieszne rzeczy, aż się niejedni pokładali ze śmiechu; a on rad