Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/170

— 170 —

wielce, podpity niezgorzej, rozparł się przy stole i prawił:
 „Naostatek opowiem jeszcze jedną historję, krótką, bo mi pilno tańcować a i dzieuchy krzywe, że do nich nie przychodzę! Wiecie, zmówiny dzisiaj Kłębianki ze Sochą Wickiem. Gdybym chciał, mojeby były z Małgośką, moje! Bo ano było tak, we czwartek zwalili się do starego Kłęba z wódką! Przyszli w jeden czas od Sochy i przyszli od Pryczka; jedni przepijają harakiem, drudzy zaś słodką, od jednych Kłąb pije i od drugich nie wylewa. Jeden jest dobry a i drugi niegorszy!
 Swaty aż się pocą, tak prawią i zalecają swoich kawalerów:
 Ten ma morgi galante przez skowronków nawożone, a drugi też takie, na których ino pieskowie wesela swoje odprawują.
 Jeden ma chałupę, do której świnie pod przyciesiami włażą, a i drugi niegorszą.
 Obaj sielne bogacze, że szukać daleko!
 Socha ma cały kołnierz od kożucha, bo resztę pieski rozniesły. Pryczek zaś ma obertelek od świątecznych portek i guzik świecący kiej ze złota!
 Jeden chłopak śmigły, kiej ta kopica, a i drugiemu brzucho wzdeno od ziemniaków!
 Galante parobki!
 Sosze ślina z gemby cieknie, a Pryczek ma ślepie kaprawe!
 Równe we wszystkiem a takie robotne i zapamiętałe, że choćby pół ćwiartki ziemniaków na raz zjedzą i za drugą patrzą! Oba dobre na zięciów, oba kro-