Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/172

— 172 —

płakiwali z uciechy i takim śmiechem buchali, że na całą karczmę szło.
 Że wnet Kłębowi goście wywalili się z alkierza i całą hurmą szli w taniec, to wrzask się podniósł, tupot, krzyki, że już żadnego głosu zosobna nie rozeznał
 Ze łbów poczynało kurzyć, gorącość rozbierała, uciecha rosła, to i młodzi hulali z całej mocy, a starsi zasię zalegali stoły, stowarzyszali się, gdzie ino mogli i gdzie kto ustojał, bo tanecznicy rozbijali i coraz większem kołem zataczali, a każden na głos gadał, przepijał, z drugimi się cieszył, swojego dowodził, święta używał.
 Muzyka zaś rznęła siarczyście i tany szły zapamiętale, choć był taki gąszcz, że głowa przy głowie, plecy przy plecach, to i tak się trząchali, po izbie nosili, pokrzykiwali wesoło a obcasami bili, że ino dyle skowyczały i szynkwas podrygiwał!
 Zabawa była sielna, boć wszyscy się dokładali z całej mocy, duszą całą!
 Zima toć szła, naród oderwał ręce spracowane od matki ziemi, to i podnosił przygięte karki, podnosił zafrasowane dusze, prostował się, rozrastał i równał jeden z drugim w wolności, w odpoczywaniu, i w tej myśli swobodnej, że każden człowiek widniał zosobna i wyraźnie — jako ten bór, z którego nie wydzielisz drzewin latem, bo w jednakim, równo zielonym gąszczu stoi przywarty do rodnej ziemi, a niech jeno śnieg spadnie, ziemia się przesłoni, a wnet każde drzewo dojrzysz zosobna i w ten mig rozeznasz: dąbek li to, grabek li to, osiczyna li to!