Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/174

 — A cóż, skamlali, narzekali, żalili się, a rady nijakiej nie powzięli, prócz tej, że nie trza pozwolić na wyręb.
 — A bo to co mądrego uradzą te słomiane wiechcie! — wykrzyknął Płoszka. — Zbierają się, gorzały się napiją, wysapią, nawyrzekają i tyla z tych narad jest, co z łońskiego śniegu, a dziedzic może sobie spokojnie ciąć choćby i wszystek las.
 — Nie trza pozwolić — rzucił krótko Mateusz.
 — Któż to go powstrzyma, któż zabroni? — zaczęli wykrzykiwać.
 — Któż jak nie wy?
 — A juści, pozwolą to na co, ozwałem się kiedyś, to ociec mię skrzyczał, żebym nosa pilnował, że to nie moja sprawa, a ich, gospodarzy! Juści mają prawo do tego, bo wszystko w garści dzierżą i choćby na tę minutę a nie popuszczą, a my cóż znaczymy, tyle co te parobki! — unosił się Płoszka.
 — Źle jest, całkiem źle.
 — A nie tak powinno być!
 — Juści, że młodych powinni przypuścić do gruntów i do rządów.
 — A samym na wycugi iść!
 — Ja wojsko odsłużyłem, lata mi idą, a tego co moje dać nie chcą! — krzyczał Płoszka.
 — Każdemu czas na swoje.
 — A wszyscyśmy tutaj pokrzywdzeni.
 — A najbardziej Antek!
 — Trzebaby we wsi zrobić porządki! — szepnął twardo Szymek, Jagusin brat, któren niedawno przy-