Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/175

— 175 —

szedł i stojał poza drugimi cicho; spojrzeli na niego zdumieni, a on wysunął się na czoło i jął gorąco prawić o swoich krzywdach, a w oczy wszystkim patrzał i czerwienił się, że to nieprzywykły był przed drugimi mówić i bojał się jeszcze nieco matki.
 — Nastka go tak nauczyła rozumu! — szepnął któryś, roześmiali się wszyscy, aż Szymek zmilknął i cofnął się w cień, wtedy wójtów brat, Grzela Rakoski, choć nie był rozmowny i nieco się zająkiwał, zaczął prawić.
 — Że starzy trzymają grunta i dzieciom nie popuszczają, źle juści jest, bo krzywda — ale to jest najgorsze, że się głupio rządzą. Przecie z tym lasem dawno byłby koniec, żeby się byli zgodzili z dziedzicem.
 — Jakże, dawał po dwie morgi, kiedy się nam należy po cztery na półwłóczek.
 — Należy, albo i nie należy, to jeszcze nie wiadomo, to już urzędniki rozsądzą.
 — Kiedy oni z dziedzicami trzymają!
 — Hale, trzymają tam, przecież sam komisarz powiedział, by się nie godzić na dwie morgi, to dziedzic musi dać więcej! — tłumaczył Balcerek.
 — Cichocie-no, bo kowal ano ze starszym idzie! — szepnął Mateusz.
 Obejrzeli się na drzwi; jakoż prawdziwie, kowal wiódł się pod pachy ze starszym, obaj już byli napici niezgorzej, to się mocno przepychali przez gęstwę i rznęli prosto do szynkwasu, ale nie postali tam długo, Żyd ich powiódł do alkierza.
 — Na chrzcinach u wójta się uraczyli.