Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/176

— 176 —

 — Wyprawia to dzisiaj? — zapytał Antek.
 — Adyć ojcowie nasi tam siedzą. Sołtys poszedł w kumy z Balcerkową, bo pono stary Boryna się pogniewał i nie chciał — tłumaczył Płoszka.
 — A to co za jeden? — wykrzyknął Balcerek.
 — To pan Jacek, dziedzicowy brat z Woli! — objaśniał Grzela, aż powstali, by się przyjrzeć, bo pan Jacek przeciskał się zwolna a oczami kogoś szukał, aż i natknął się na Bartka z tartaku i z nim poszedł pod ścianę, do Rzepeckich.
 — Czego on może chcieć?
 — Czego, a niczego, tak se chodzi ino po wsiach, z chłopami gada, niejednemu pomoże, na skrzypkach przygrywa, dzieuchy piosneczek uczy, głupawy jest pono.
 — Kończno, Grzela, coś zaczął! kończ!
 — O lesie zacząłem mówić; moja rada jest taka, aby tej sprawy samym starym nie ostawiać, bo zepsują.
 — Cóż, na to jest tylko jedna rada, zaczną las ciąć, całą wsią iść, rozegnać, nie pozwolić dopóty, aż się dziedzic ze wsią nie ugodzi! — rzekł mocno Antek.
 — To samo uradzali u Kłęba.
 — Uradzali, ale nie zrobią, bo kto pójdzie za nimi.
 — Gospodarze pójdą.
 — Nie wszystkie.
 — Jak Boryna poprowadzi, to i wszyscy pójdą
 — Jeno niewiada, czy Maciej zechce.
 — To Antek poprowadzi — wykrzyknął zapalczywie Balcerek.
 Przytwierdzili mu gorąco wszyscy, jeden tylko Grzela się sprzeciwiał, a że bywał we świecie i gazetę