Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/204

— 204 —

i ochraniała przed niespodziankami! A wszystko to robiła przez czystą złość do całego świata! Mściła się na drugich za własną poniewierkę i krzywdy; nie cierpiała bowiem Jagny ni Antka, ale jeszcze barzej starego, jak zresztą wszystkich bogaczy we wsi, że mają wszystko a jej niedostaje nawet tego kąta, gdzieby mogła głowę schronić, i tej łyżki warzy! Zarówno jednak nienawidziła biednych i jeszcze barzej prześmiewała.
 Prosto djabelska kuma, abo i co gorszego, jak o niej powiadali.
 — Wezmą się za łby i pozagryzają jak te wściekłe psy — myślała często, wielce rada ze swojej roboty, że zaś zimą nie było wiela co robić, to łaziła po chałupach z kądzielą, podsłuchiwała, a judziła jednych na drugich, prześmiewając ze wszystkich zarówno. Nie śmieli drzwi zamykać przed nią, obawiając się jej ozora, a głównie tego, że pono złe oczy miała... Zazierała i do Antków, ale najczęściej spotykała się z nim, gdy z roboty powracał, i wtedy to mu w uszy kładła nowiny od Jagny.
 Jakoś we dwie niedzieli po bytności księdza u Borynów, przydybała go koło stawu.
 — Wiesz, stary sielnie powstawał na ciebie przed księdzem.
 — O cóż to znowu szczekał? — pytał niedbale.
 — Że ludzi podmawiasz na dwór, że trzebaby cię oddać strażnikom, i jeszcze drugie...
 — Niech popróbuje! Nimby mnie wzięli, takiegobym mu na dach puścił koguta, że kamień na kamieniuby nie ostał! — zawołał namiętnie.