Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/210

— 210 —

dnie mamrotała ze złości, bo się jej dziwnie matyjasiło w chałupie siedzieć, tyla bywało całej uciechy, że nie wzbraniał chodzić z kądzielą, ale do tych jeno chałup, gdzie się same starsze kobiety zbierały.
 Więc też przeważnie siedzieli wieczorami w domu.
 Jednego wieczora, jakoś już pod koniec lutego, zeszło się parę osób i siedzieli po drugiej stronie, bo tam tkała płótno Dominikowa przy lampce, a reszta z powodu tęgiego ziąbu kupiła się przed kominem. Jagusia z Nastką przędły, aż wrzeciona warczały, kolacja się dogotowywała, Józka kręciła się po izbie, a stary pykał z fajki w komin i coś sobie myślał głęboko, bo prawie się nie odzywał. — Przykrzyła się wszystkim ta cichość — bo ino ogień trzaskał, świerszcz skrzypiał z kąta, warsztat hukał od czasu do czasu, a nikt jakoś się nie odzywał, więc Nastka pierwsza zaczęła:
 — Pójdziecie to jutro z kądzielą do Kłębów?
 — Zapraszała Marysia dzisiaj.
 — Rocho obiecali, że jutro tam z książki będą czytać historje o królach.
 — Poszłabym, ale nie wiem jeszcze... — spojrzała pytająco na starego.
 — To i ja pójdę, tatulu... — prosiła Józka.
 Nie odpowiedział, bo pies mocno przyszczekiwał na ganku i zaraz wsunął się nieśmiało Jasiek, Przewrotnym nazywany z prześmiewiska.
 — Zawieraj drzwi, gapo, bo tu nie obora! — wrzasnęła Dominikowa.
 — Nie bój-że się, nie zjedzą cię, czegóż się rozglądasz? — pytała Jagna.