Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/220

— 220 —

miera głodem, haruje jak wół, a nikto nawet nie polituje.
 — A przódzi to nas nawet nie pozdrawiała...
 — Moiściewy, chleb daje rogi, a głód nogi, powiedają.
 — Chciałam kiejś pożyczyć terlicy, powiedziała, że ma la siebie.
 — Prawda, że ona ta otwartej ręki la ludzi nie miała, wynosiła się nad drugie, jak wszystkie Boryny, ale szkoda kobiety, szkoda.
 — Po sprawiedliwości, ale ten Antek łajdus, no.
 — Juści, że łajdus, juści. Ale i to wiadomo, że kiej suczka nie chce, pies nie weźmie, każdy chłop poleci, jak go kiecką przywabią.
 — Gdyby na mnie padło, na środku drogi zdarłabym Jagnę za łeb, a wyzwała, a skleła, a kudłów naczesała, żeby całe życie pamiętała.
 — Przyjdzie i do tego, jeśli czemś gorszem się nie skończy!
 — To już takie Paczesiowe nasienie, a Dominikowa nie insza była, nie.
 — Chodźma; wiater nisko podbiera, to na noc może ustać.
 Dowlekli się wnet do lasu i porozchodzili a blisko, by móc się skrzyknąć łacno do powrotu.
 Mrok ich ogarnął i pochłonął całkiem, że ledwie gdzie niegdzie ślad jaki ostał.
 Bór był stary, ogromny, wyniosły; sosna stała przy sośnie nieprzeliczoną ciżbą, gęstwą nieprzebraną a tak śmigłą, prostą i mocarną, że widziały się kiej te