Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/224

— 224 —

tą białą chmurą prał w drzewa, aż jęk leciał po lesie, a tak mącił, zakręcał i bił, że ledwie weszli na zagony, starego ciepnął o ziem, aż dźwigać go musiała, sama ledwie mogąc się utrzymać na nogach.
 Wrócili do boru i, przykucnąwszy za pniami, medytowali, którędy pójść, bo całkiem już niewiada było, w jaką stronę się obrócić.
 — Tą dróżką na lewo, a wyjdziemy niechybnie do topolowej, przy krzyżu.
 — Kiej całkiem nie baczę tej dróżki.
 Tłumaczył długo, bo się bała puścić na niepewne.
 — A miarkujecie aby, w jaką stronę się wziąć?
 — Od lewej ręki widzi mi się.
 Powlekli się wzdłuż lasu, pobrzeżem, skrywając się nieco od naporu wichury.
 — Chodźcie prędzej, nocy tylko co patrzeć.
 — Jeno tego powietrza złapię i letę, Hanuś, letę...
 Juści, nieletko się im było przebierać, dróżkę całkiem zasypało, a do tego zboku, od pól, wciąż grzmocił wicher i ciepał śnieżycą; próżno się chronili za drzewa, to przywierali jak te zajączki pod jałowcami, wszędzie przewiewało do kości, zaś głębią straszno było iść, drzewa szumiały dziko, cały las się kolebał i prawie ziemię zamiatał konarami, gałęzie siekły po twarzach, to czasami z takim trzaskiem padały chojary, iż się wydawało, jako cały bór runie zdruzgotany.
 Biegli też, co ino sił i tchu starczyło, aby rychlej dopaść drogi i zdążyć przed nocą, która mogła spaść leda chwila, bo już szarzało nieco na polach