Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/234

— 234 —

jeszcze nie jest, ale też wszystkiego nie zrobi, nie dojrzy... dobrze, byś jego łaskę na ten czas miała... o toś zabiegać powinna... Byłabyś mu pod ręką w sposobną porę... to niewiada, jakby się stało... możeby przyzwał zpowrotem... nie zdzierżysz tej biedzie, nie...
 Opuściła na te słowa wrzeciono, wsparła głowę o przęślicę i zadumała się głęboko nad swoją dolą, rozważając powoli rady ojcowe.
 A stary przyszykował sobie spanie i cicho zapytał:
 — Mówił w drodze z tobą?
 Opowiedziała, jak było.
 — To idź, córko, bieżyj choćby zaraz jutro, staw mu się, kiej przyzywa, bieżyj... bacz ino na siebie i dzieci... starego się trzymaj... oczami mu świeć... dobrą mu bądź... pokorne ciele dwie matki ssie... złością jeszcze nikto świata nie zwojował... Antek jeszcze powróci do ciebie... opętało go złe i rzuca po świecie... ale wnet przejrzy i powróci... Pan Jezus podaje ci taką godzinę, by z biedy wyciągnąć... to nikogo nie słuchaj a bieżyj...
 Długo ją namawiał i przekonywał, a nie doczekawszy się żadnej odpowiedzi, zmilknął pomarkotniały i, narządziwszy sobie spanie, legł cicho, Hanka zaś przędła dalej, rozmyślając nad jego radami.
 Czasem zaś wyglądała oknem, czy Antek nie wraca, ale nie było ani słychu.
 Siadała znowu do roboty, ale nie mogła prząść dzisiaj, nitka się rwała, to wrzeciono wypadało z palców, bo coraz pilniej rozważała słowa ojcowe.