Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/240

— 240 —

usz zaś witał się z niektórymi, nie patrząc nawet na Jagnę, jakby jej nie dojrzał, choć siedziała w pośrodku i najpierwsza mu w oczy wpadła, uśmiechnęła się na to leciutko, nieznacznie stróżując oczami drzwi wchodowych.
 — A wiało też dzisiaj, że niech ręka boska broni. Kobiety napół żywe przywlekły się z lasu, a pono Hanka z Bylicą jeszcze nie powróciła — zagadnęła Sochowa.
 — Juści, biednym to zawdy wieje w plecy — mruknęła Kobusowa.
 — Na co to ano i tej Hance zeszło! — zaczęła Płoszkowa, ale spostrzegłszy, że na Jagnę uderzyły ognie, urwała prędko, zagadując czem innem.
 — Jagustynki nie było? — zapytał Rocho.
 — Plotkami ni obmową nie pożywi się u nas, to za nic ma taką kompanję.
 — Pleciuch baba, tak dzisiaj najurzyła u Szymków, że sołtysowa sklęła się z wójtową i, żeby nie ludzie, do biciaby przyszło.
 — A bo jej pozwalają przewodzić.
 — I ustępują kiej przed czem poczciwem.
 — Nikto się nie znajdzie, żeby jej zapłacił za te ciągłe swary i kłyźnienia.
 — Przecie wiedzą wszyscy jaka, to czemu szczekaczowi wiarę dają.
 — Juści, kto wymiarkuje, kiedy prawdę powie, a kiej scygani!
 — Wszystko jest bez to, że każda rada słucha na drugą — zakończyła Płoszkowa.