Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/243

— 243 —

wał różne głosy, a niedźwiadek jął skakać na czworakach, ruchał uszami, kłapał ozorem, wierzgał, za dzieuchami gonił, a wodziciel niby go powstrzymywał a pytą wokół prał, co wlazło, i krzykał:
 — Nie znalazłaś se mężyny, naści babo grochowiny!
 Krzyk się podniósł w izbie, wrzaski, rwetes, bieganina, przegony, piski, a taka uciecha zapanowała, aż się za boki brali, niedźwiedź zaś wciąż baraszkował, figle stroił, przewalał się na ziem, ryczał, uciesznie skakał, to dziewczyny brał wpół temi drewnianemi kulasami i ciągał w tan, do taktu Michałowej piszczałki, a rzekome niedźwiedniki wraz z chłopakami tak dokazywali, że dziw się chałupa nie rozwaliła od tych wrzasków, gonów i śmiechów.
 Opatrzyła ich suto Kłębowa, że wreszcie się wynieśli, ale długo jeszcze słychać było na drodze wrzaski i naszczekiwania psów.
 — Któryż to udawał niedźwiedzia? — zapytała Sochowa, gdy się nieco uspokoiło.
 — A Jasiek Przewrotny, nie poznaliście to.
 — Kiej pod tym łbem kożuszanym nie mogłam rozpoznać.
 — Moiściewy, do figlów to rozum ma, pokraka jedna — zauważyła Kobusowa.
 — Powiadacie, jakby już Janek całkiem był głupi! — broniła go Nastka; Mateusz pomagał jej, opowiadając różności o nim, jako tylko nieśmiały jest, ale zgoła niegłupi, a tak bronił Jaśkowej sprawy, że nikto się nie przeciwił, jeno domyślne, przytajone uśmiechy