Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/260

— 260 —

 Potem piorun spalił wszelkie zabudowania.
 Potem grady wybiły zboża.
 Potem czeladź go odbiegła.
 Potem zaś przyszły takie susze, że wszystko spaliło się na popiół, drzewa poschły, wody wyschły, ziemia popękała.
 Potem opuścili go całkiem ludzie i bieda siadła na progu.
 A on chorzał ciężko, ciało mu kawałami odpadało, kości próchniały.
 Na darmo skamlał o poratunek Michałka i jego djablich kamratów: nawet Zły nie poradzi, kiej nad kim zawiśnie ręka Bożego gniewu!
 A i djabli nie stali już o niego: ich był, to aby prędzej skonał, dmuchali mu w one rany straszne, by się barzej jątrzyły.
 Jedno zmiłowanie Pańskie mogło go tylko wybawić!
 Jakoś późną jesienią przyszła jedna noc tak wiejna, że wicher zerwał dach z chałupy i powyrywał wszystkie drzwi i okna, wraz zaś zleciała się cała hurma djabłów i nuż tańcować koło węgłów, a cisnąć się z widłami do środka, bo Jastrząb już był na skonaniu...
 Kobieta broniła go, jak mogła, obrazem świętym osłaniając, to kredą poświęcaną znacząc progi a okna, ale już ustawała z wielkiej turbacji, by nie pomarł bez Sakramentów i pojednania z Bogiem; to chociaż zakazywał, tak był jeszcze w tej ostatniej godzinie zatwardziały, chociaż Złe przeszkadzało, upatrzyła porę i poleciała na plebanję.