Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/280

— 280 —

 — Pogrzebta-no chłopaki, może najdzieta tam jeszcze jakie portki!..
 — Hale! wyniósł je całe, tyle, że mógł zgubić na drodze.
 — Dzieuchy już szukały, ktosik je uprzedził.
 — By Hance odnieść — gadały, wybuchając śmiechem.
 — Cichota, pyskacze, ale! na zabawę się zebrały i zęby będą szczerzyć z cudzego nieszczęścia! — krzyknął rozgniewany sołtys. — Do domu, baby! czego tu stoita? Jużeśta dosyć namełły ozorami — i rzucił się, by rozganiać.
 — Zasie wam do nas! pilnujcie swojego, kiejście na to ustanowieni! — krzyknęła Kozłowa tak mocno, że sołtys tylko popatrzył na nią, splunął i poszedł w podwórze, a nikt się nawet nie ruszył z miejsca, baby zaś jęły sobie trepami podsuwać zapaskę, oglądać, a coś cicho i ze zgrozą opowiadać.
 — Taką trzeba ze wsi wyświecić ożogiem, kiej czarownicę! — rzekła na głos Kobusowa.
 — A przecie! bez nią to wszystko! bez nią! — przygadywała Sikorzyna.
 — Juścić, ale Pan Jezus strzegł, że cała wieś nie poszła z dymem! — szepnęła Sochowa.
 — Bo i prawda, że cud, prawdziwy cud!
 — Wiatru też nie było i wczas spostrzegli.
 — A ktosik w dzwon uderzył, bo wieś była w pierwszym śpiku.
 — Pono to niedźwiedniki szły z karczmy i pierwsze zobaczyły.