Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/281

— 281 —

 — Moiściewy! ale ich sam Boryna złapał w brogu i tyle co rozegnał, a tu ogień zaraz buchnął. Miarkowałam wczoraj u Kłębów, że coś będzie, skoro razem się wynieśli.
 — Pono już dawno stróżował za nimi.
 — Jakże! powiadał mój chłopak, że wczoraj cały czas chodził po drodze przed Kłębową chałupą i miał ich na oku — prawiła pod nosem Kobusowa.
 — To też widno, co bez złość Antek podpalił.
 — Abo się to nie odgrażał?
 — Cała wieś o tem wiedziała.
 — Musiało się na tem skończyć, musiało! — dogadywała Kozłowa.
 A w drugiej grupie starszych gospodyń szeptano również różności, jeno tyle, że ciszej i ważniej.
 — Stary pono tak zbił Jagnę, że leży chora u matki... wiecie to?
 — Jakże! zaraz dodnia, powiadali, wygnał ją, skrzynkę za nią wyrzucił i wszystkie szmaty — dorzuciła milcząca dotąd Balcerkowa.
 — Nie powiadajcie byle czego, byłam dopiero co w chałupie, skrzynka stoi na swojem miejscu — objaśniała Płoszkowa.
 — Ale już na weselu przepowiadałam, że się tak skończy — podjęła głośniej.
 — Co się dzieje, mój Jezus! co się dzieje! — jęknęła Sochowa, chwytając się za głowę.
 — Ano co, do kreminału go wezmą i tyla!
 — Sprawiedliwie mu się to należy: cała wieś mogła pogorzeć!