Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/294

— 294 —

 Dopiero we wstępną środę, w Popielec, nie szykując nawet śniadania, ogarnęła się, jak mogła najlepiej, dzieci dała pod Weronczyną opiekę i zabierała się do wyjścia.
 — Kaj się to zbierasz tak rano? — zapytał Antek.
 — Do kościoła, Popielec dzisiaj — odrzekła niechętnie i wymijająco.
 — Nie sporządzisz to śniadania?
 — Idź se do karczmy, Żyd ci jeszcze poborguje — wyrwało się jej niechcący.
 Skoczył na równe nogi, kieby go kto kijem zdzielił, ale, nie zważając na to, wyszła.
 Nie bojała się już teraz krzyków jego ni złości, jakby obcym a tak dalekim się jej widział, aż się sama temu dziwowała, a choć czasami drgało w niej cosik, jakby ostatni płomyk dawnego miłowania, niby to zarzewie, przywalone smutkami i rozdeptane, gasiła je w sobie z rozmysłem, siłą przypominków tych nieprzebolanych nigdy krzywd.
 Akuratnie i ludzie wychodzili do kościoła, gdy skręciła na topolową drogę.
 Dzień się zrobił dziwnie jasny i pogodny, słońce świeciło od samego wschodu, nocny, tęgi przymrozek jeszcze się był nie roztopił w odwildze, ze strzech kapało sznurami lśniących paciorków, a zlodowaciałe wody po drogach i rowach świeciły się kiej lustra, oszroniałe zaś drzewa roziskrzały się w słońcu, płonęły i kieby tą srebrną przędzą leciały na ziemię; czyste, niebieskie niebo, pełne mlecznych, małych chmur, grało w słońcu jako rozkwitły lnowy łan, gdy weń