Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/298

— 298 —

 — Przychodź-że częściej, choćby i codzień, niewiada, co się ze mną stać może, to dawaj na dom baczenie, Józka ci krzywą nie jest.
 Z tem i poszła, rozmyślając po drodze nad ojcowemi słowami, że nawet mało zwracała uwagi na opowiadanie Witka, któren jej szeptał, jako wójt ze sołtysem co dnia przychodzą i do zgody z Jagną naglą starego, że nawet do dobrodzieja gospodarz chodził wraz z Dominikową, która wczoraj dopóźna w noc radziła ze starym, i tak plótł, co ino wiedział, by się jej przypochlebić.
 W chałupie zastała jeszcze Antka, naprawiał sobie but pod oknem, nie spojrzał nawet na nią, a dopiero ujrzawszy Witka i tobołki, ozwał się ze złością:
 — Byłaś widzę po proszonem...
 — Kiej zeszłam na dziadówkę, to i z litości ludzkiej żyć muszę.
 Gdy zaś Witek wyszedł, wybuchnął gniewem.
 — Przykazywałem ci, psiakrew, byś do ojca nie chodziła!
 — Sam mnie przyzwał, tom poszła, sam mnie opatrzył, tom wzięła, z głodu mrzeć nie będę ni dzieciom nie dam, kiej ty o to nie stoisz!
 — Odnieś to zaraz, nie potrza mi nic od niego! — zakrzyczał.
 — Ale mnie potrza i dzieciom.
 — Mówię ci, odnieś, albo sam mu odniesę, w gardziel wrażę, niech się udusi swoją dobrością, słyszysz, bo za drzwi wszystko wyciepnę!