Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/324

— 324 —

trek robił zawzięcie, że ino warczała gruda i błoto wyrzucane, a ona zaś chyba tyla, by jeno słychać było, że robi, a skoro stary poszedł do domu, naciągnęła zapaskę na głowę i ostrożnie przebrała się za przełaz, pod Płoszkową stodołę.
 Już tam Antek był.
 — Dyć czekam na cię z godzinę — szepnął z wymówką.
 — Mogłeś nie czekać, kiej ci było gdzie indziej potrza — burknęła niechętnie, rozglądając się dokoła, noc bowiem była dość widna, deszcz ustał, ino zimny, suchy wiatr pociągał od lasów i szumem bił w sady.
 Przygarnął ją do siebie mocno i zaczął całować po twarzy.
 — Gorzałka jedzie od ciebie kiej z kufy! — szepnęła, odchylając się z obrzydzeniem.
 — Bom pił, śmierdzi ci już moja gemba.
 — Hale, o gorzałce myślałam jeno! — powiedziała miękciej i ciszej.
 — Byłech i wczoraj, czemuś to nie wyszła?
 — Ziąb był taki a i roboty przecie mam niemało.
 — Prawda, a i starego też musisz pieścić i pierzyną przyokrywać — syknął.
 — A przecie, bo to nie mój chłop! — rzuciła twardo i niecierpliwie.
 — Jagna, nie drażnij!
 — Kiej ci się nie podoba — nie przychódź, płakała po tobie nie będę.