Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/325

— 325 —

 — Przykrzy ci się już wychodzić do mnie, przykrzy...
 — Jakże, bo ino na mnie cięgiem huru-buru, kiej na tego łyska...
 — Baczysz mi to, Jaguś, dyć mam swojego tylachna, że i nie dziwota, jak się człowiekowi wypśnie to jakie słowo twarde, nie przez złość przecie, nie — szeptał pokornie i, objąwszy ją, tulił do siebie serdecznie, ale sztywna była, zadąsana i jeśli oddała całunki, to jakby z musu, i jeśli odrzekła to jakie słowo, to ino tak, by coś mówić, a cięgiem się rozglądała, chcąc już wracać.
 Czuł ci to dobrze, czuł, to jakby mu pokrzyw nakładli za pazuchę, tak to zapiekło, aż szepnął z wyrzutem bojaźliwym:
 — Przódzi nie bywało ci tak pilno...
 — Bojam się, wszyscy w chałupie, mogą mnie szukać...
 — Juści, przódy to choćby na całą noc się nie bojałaś, przemieniłaś się docna...
 — Nie pleć, co się ta miałam przemienić...
 Przymilkli, obejmując się mocno, czasem cisnęli się do się goręcej, sprzągani nagłem pożądaniem, szukając ust swoich chciwie, porwani wspólną falą przypominków, poczuciem win czynionych względem siebie, żalem nad sobą, litością, głębokiem pragnieniem utopienia się w sobie — ale nie poredzili, bo dusze odbiegały od siebie daleko, nie znajdowali słów pieszczonych i kojących, bo w sercach wrzały gorzkie urazy, tak żywe, iż bezwolnie rozplątały się im ra-