Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/025

— 23 —

 — Jagata! — krzyknęła tamta z wydziwem niemałym.
 — Dyć żywie jeszcze, gospodyni! żywie! — Chciała ją w rękę pocałować.
 — A powiedali, żeście już nogi wyciągnęli gdziesik w ciepłych krajach... Ale wama ten letki chleb Jezusowy na zdrowie nie poszedł, bo coś mi na księżą oborę patrzycie... — mówiła, szydliwie ją rozglądając.
 — Wasza prawda, gospodyni... a tom ledwie już dowlekła kosteczki... dojdę se już pomaluśku a wrychle, dojdę...
 — Do Kłębów śpieszycie?
 — A gdzieżbym to szła? Krewniaki przecie...
 — Radzi was przyjmą, torbeczki dygujecie niezgorsze, a jakiś grosz też być musi w supełkach, to juści, że chętliwie przypuszczą waju do krewniactwa.
 — Zdrowi są? nie wiecie? — markotne jej były te przekpinki.
 — Zdrowi... jeno Tomek, że słabował ździebko, to się teraz lekuje w kreminale.
 — Kłąb! Tomasz! Nie powiedajcie, bo mnie nie do śmiechu!
 — Rzekłam, a dołożę, że nie sam siedzi, a z dobrą kompanją, bo z całą wsią... I morgi nie pomogą, kiej sąd przyskrzybnie drzwiami a okratuje.
 — Jezus Marja Józefie święty! — jęknęła, jako słup stając w zdumieniu.
 — Bieżcież rychlej do Tomkowej, to się tam napasiecie nowinkami barzej drujkiemi niźli miód. Hi, hi!