Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/057

— 55 —

jej zapłakanemi, smutnemi oczyma, Jagusia ni pary z gęby nie puściła.
 — Witek, a któren ci takiego guza nabił? — pytała Hanka.
 — Zwaliłem się o żłób! — Rozczerwienił się kiej rak i potarł bolące miejsce, porozumiewawczo spoglądając na Jóźkę.
 — Przyniosłeś to już gałązek z palmami?
 — Zaraz polecę, ino zjem — tłumaczył się, śpiesznie dojadając.
 Jagna położyła łyżkę i wyszła.
 — Znowuj bąk ją jakiś ukąsił! — szepnęła Jóźka, dolewając barszczu Pietrkowi.
 — Niekażden umie trajkotać tak cięgiem, jak ty. Doiła to już krowę?
 — Zabrała skopek, to pewnie poszła do obory.
 — Hale, Józia, trza dla siwuli makuchu ugotować.
 — Już siarę odpuszcza, próbowałam dzisiaj.
 — Odpuszcza, to leda dzień się ocieli...
 — Ciołka będzie miała! — rzekł Witek, podnosząc się od jadła.
 — Głupi! — szepnął pogardliwie Pietrek, popuszczając ździebko obertelek, że to był niezgorzej podjadł, i, zapaliwszy od głowni papierosa, wyszedł razem z chłopakiem.
 Kobiety w milczeniu wzięły się do roboty Jóźka zmywała naczynia, a Hanka słała łóżka.
 — Pójdziecie do kościoła z palmami?