Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/064

— 62 —

 — Bo Kozioł rozpowiadał, jako tam biją i do ściany przykuwają.
 — Może tak i bywa gdzie indziej... za co inszego... ale Antka nie tknęli — powiadał.
 Spletła ręce z radości, a uśmiech, kiej słońce, przemknął po niej.
 — A na odchodnem zapowiedział, byście, na nic nie bacząc, wieprzka zabili jeszcze przed świętami, bo i on chce święconego zażyć.
 — Głodzą go tam chudziaka, głodzą! — jęknęła zawodliwie.
 — Kiej ociec mówili, że jak się podpasie, to przedadzą — zauważyła Jóźka.
 — Mówili, ale kiej Antek przykazują zabić, to jego teraz wola pierwsza po ojcowej — podniesła ostry, nieustępliwy głos.
 — I jeszcze mówili, abyście na roli kazali bić wszystko, co potrzeba, na nic się nie oglądając. Powiedziałem, jako tu sobie zmyślnie poczynacie.
 — Rzekł to co na to? powiedział?
 Radość ją warem oblała.
 — To mi powiedział, że jak zechcecie, poredzicie wszystkiemu...
 — A poredzę, poredzę! — szepnęła z mocą i oczy jej rozbłysły nieustępliwą wolą.
 — Cóż tu u was nowego?
 — A nic, jak było... Puszczą go to rychło? — zapytała z dygotem trwogi.
 — Może zaraz po świętach, może ździebko później, jak śledztwo skończą... A to się przewlecze, że to