Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/070

— 68 —

i wpadł do sadu i, przebrawszy się chyłkiem pod szczytowe okno, przywarł pod niem nasłuchiwać, bo jak raz tam dotykały głowy łóżka, że przez szyby można było posłyszeć coś niecoś.
 — Siądź przy mnie...
 Rozkazał stary po jego wyjściu.
 Juści, że przysiadła na brzeżku, ledwie płacz powstrzymując.
 — W komorze znajdziesz nieco grosza... schowaj, by ci go nie wydarli...
 — Gdzie?
 Trzęsła się już ze wzruszenia.
 — We zbożu...
 Mówił wyraźnie, odpoczywając po każdem słowie, a ona, tłumiąc strach jakiś, cała była w jego oczach, świecących dziwnie.
 — Antka broń... pół gospodarki sprzedaj, a nie daj go... nie daj... twoje...
 Nie skończył już, posiniał i zwalił się na pościel, oczy mu przygasły i zasnuły się mgłą, bełkotał jeszcze cosik i jakby próbował się podnieść.
 Hanka zakrzyczała ze strachu, przybiegli wnet kowalowie, cucili, wodą zlewali, ale już nie oprzytomniał, i jak przódzi leżał drętwy, nieruchomy, z otwartemi oczyma, daleki od tego, co się przy nim działo.
 Długi czas przesiedzieli przy nim, kobiety płakały cicho, a nikto nie rzekł i słowa; zmierzch już zapadał, izba pogrążała się w cieniach, kiej wyszli społem na dzień dogasający, że już jeno w stawie tliły się resztki zórz zachodnich.