Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/079

— 77 —

bić! Księża dopiero po śniadaniu wezmą się do spowiedzi. Ale też ziąb dzisiaj, jaże kości truchleją! — wykrzyknął żałośnie.
 — Zęby w ogniu suszą i na ziąb narzekają! — zdziwiła się Jóźka.
 — Głupia: na wnątrzu zimno, jaże mi ten drewniany kulas stergnął.
 — Zaraz naszykują wama rozgrzywkę. Józia, namocz duchem śledzie.
 — Dajcie, jakie są, jeno sporo gorzałką zalać, to galanto sól wyciągnie.
 — A wy zawdy po swojemu, by o północku w kieliszki zadzwonili, wstaniecie radzi na pijatykę — zauważyła złośliwie Jagustynka.
 — Prawda wasza, babciu, ale widzi mi się, że wama cosik ozór skiełczał, i radzibyście go też w gorzałce pomoczyć, co? — śmiał się, zacierając ręce.
 — Jeszczebyś me, stary zbuku, nie przepił.
 — Ludzi coś mało ciągnie do kościoła — przerwała im Hanka, wielce nierada tym przymówkom do gorzałki.
 — Bo wczas, jeszcze się zlecą, w dyrdy bieżyć będą, wytrząchać grzechy.
 — I polenić się, co nowego posłyszeć i świeżych grzechów nabrać...
 — Od wczoraj już się dzieuchy szykowały — pisnęła skądciś Józia.
 — Juści, bo im przed swoim dobrodziejem wstyd — dogadywała stara.