Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/085

— 83 —

niścina w zeszłym tygodniu coś dwadzieścia i dwie kopy — rzekła Jagustynka.
 — Kiej nastał, to pono piechty przyszedł z jednym węzełkiem, a terazby go i we cztery dworskie wozy nie wywiózł.
 — Organista z górą dwadzieścia roków w Lipcach siedzi, parafja duża, pracuje, zabiega, grosza szczędzi, to się i dorobił — tłumaczył Jambroży.
 — Dorobił się! Drze z narodu, jak ino może, a nim co komu zrobi dobrze, w garście cudze patrzy, po trzydzieści złotych od pochowku bierze zato, co ta pobeczy po łacińsku i na organach poprzebiera.
 — Zawdy uczony jest we swoim i nieraz dobrze musi się nagłowić!
 — Juści, że nauczny, kaj cieni beknąć, a kaj grubiej i jak wycyganiać.
 — Jenszyby przepił, a ten syna na księdza kieruje.
 — To i honor będzie miał niemały i profit! — dogadywała stara zajadle.
 Przerwali w najlepszem miejscu, gdyż Jaguś wpadła, stając naraz w progu kiej wryta.
 — Dziwujesz się wieprzkowi? — zaśmiała się Jagustynka.
 — Nie mogliście to po swojej stronie szlachtować! Izbę mi całkiem zapaskudzą — wykrztusiła, w ponsach cała stając.
 — Masz czas, to se wymyjesz! — odrzekła zimno, z naciskiem, Hanka.
 Jaguś cisnęła się naprzód kieby do kłótni, ale dała spokój, zakręciła się jeno po izbie, wzięła różańce